Τα παιδιά της Αβησσυνίας

Ο δωδέκατος ήλιος∙
έτοιμο το σερβίτσιο της άνοιξης∙
οι ελπίδες νόστιμες!
Ο οικοδεσπότης Χρόνος,
προσεύχεται στο θάνατο…
Η ζωή μια αχνιστή σούπα
κι η πασίγνωστη κατάρα:
Να τη φας και να ‘ναι κρύα!
Κάτω από το τραπέζι
ένα μικρό παιδάκι
κάνει μάτι
στα πυρηνικά μπούτια σου…
Κάποιος που ρεύεται το τρομάζει∙
τα παιδιά της Αβησσυνίας,
δεν ξέρουν τι θα πει ρέψιμο∙
τα παιδιά που γεννιούνται τυφλά,
δεν ξέρουν τι πάει να πει μάτι,
μα κι ούτε μπορούν να διακρίνουν,
αν ο πατέρας τους είναι μαύρος ή λευκός∙
Ο οικοδεσπότης Χρόνος
προσεύχεται στο θάνατο,
ο Μέγας Προστάτης Άγιος
εμάς των μικρών και απλών…


[Άρης Αγγελάκης]