Πανδατερία

Από πού έρχονται εκείνοι
που ενοχλούν τις νύχτες
και κοιτούν διερευνητικά
ψάχνοντας μέρος να μείνουν
κρατώντας αποστάσεις
σαν ομίχλη στο σκοτάδι
σαν βρεγμένο σκυλί
που δεν μπορεί
χωρίς συντροφιά
αλλά θυμάται τον ήχο
του θανάτου

Οι άνθρωποι
γεννιούνται σε αποστάσεις
και παίρνουν το χρώμα
του πιο μακραίωνου ταξιδιού
και κανείς ποτέ
δεν τους ακολουθεί
πριν ξημερώσει
πριν εκδιωχθεί
κι ο τελευταίος φοβισμένος
του σύμπαντος

Από πού έρχονται εκείνοι
που ποθούν κάθε φορά αφιερώσεις
και λέξεις δισυπόστατες
να καταλαβαίνουν οι λίγοι
ή μόνο η ερημιά που φτάνει
απ’ τα βουνά
λες και μόνο αυτή μπορεί
να εκμυστηρευτεί
όσα θα κρατούσε στα σπλάχνα της
μια αρχέγονη μάνα

Τί πάει να πει λοιπόν
αναταραχή;
τί πάει να πει
απογοήτευση;

Βαριά ντυμένος τη σάρκα σου
ξεγελάς
τα βαθύτερα πάθη σου
και πληγώνεις
τα πιο μεγάλα μυστικά σου.


[Γιώργος Σαράτσης]

 

Τα παιδιά της Αβησσυνίας

Ο δωδέκατος ήλιος∙
έτοιμο το σερβίτσιο της άνοιξης∙
οι ελπίδες νόστιμες!
Ο οικοδεσπότης Χρόνος,
προσεύχεται στο θάνατο…
Η ζωή μια αχνιστή σούπα
κι η πασίγνωστη κατάρα:
Να τη φας και να ‘ναι κρύα!
Κάτω από το τραπέζι
ένα μικρό παιδάκι
κάνει μάτι
στα πυρηνικά μπούτια σου…
Κάποιος που ρεύεται το τρομάζει∙
τα παιδιά της Αβησσυνίας,
δεν ξέρουν τι θα πει ρέψιμο∙
τα παιδιά που γεννιούνται τυφλά,
δεν ξέρουν τι πάει να πει μάτι,
μα κι ούτε μπορούν να διακρίνουν,
αν ο πατέρας τους είναι μαύρος ή λευκός∙
Ο οικοδεσπότης Χρόνος
προσεύχεται στο θάνατο,
ο Μέγας Προστάτης Άγιος
εμάς των μικρών και απλών…


[Άρης Αγγελάκης]

 

Προσευχητές

Ρέπουν στ’ αμπάρια ξημερώματα
Στηθόδεσμοι άνοιξης
Φθόγγοι

Ρέπουν βυζάκια απαράλλαχτα
Αλλοεθνή
Ρεβόλβερ

Ρέπουν στης φύσης το ανάγνωσμα
Ωσαννά! Ωσαννά!


[Θάνος Γώγος]

 

31.08.2012

Φοβάμαι λίγο να μιλήσω για τον έρωτά μου
μήπως τον θρυμματίσω
-τα βήματά σου στην κουζίνα
όπως αποκοιμιέμαι-
κόκκινα δέντρα στη φαντασία μου γυμνά
και πουλιά κρέμονται από τον ουρανό
στο ίδιο σημείο εκείνο
πριν ο ύπνος μας πάρει
όπως λύνεται η γλώσσα μου
και η καρδιά μου
και μπάζουν νερά από παντού
και βυθίζομαι


[Δήμητρα Γερογιάννη]

 

Έκτακτο

Ώρα 21.06΄: Μετά από 17 πλύσεις εγκεφάλου κρεμάστηκε στα

σύρματα του τρίτου ορόφου δίπλα στη μπουγάδα της
γυναίκας του. Μόλις στέγνωσε, καθαρός πια απ’ όλα τα
μικρόβια επέστρεψε στο μπαλκόνι να διαβάσει την ατσα-
λάκωτη εφημερίδα. Η γυναίκα αμίλητη και χωρίς πολ-
λά πολλά σιδέρωσε κι ετοίμασε τα δυο σκοτωμένα παιδιά
για το δείπνο.

[Πέτρος Σκυθιώτης]

 

Η Γάτα της Μητρός μου

Σε κάθε διχοτόμηση βρισκόμουν πάντα εκεί
Έκανα τρία βήματα εκ δεξιών της Μητρός μου
και όργωνα κυκλικά το χώμα μου
Κάθε μου βήμα άφηνε πέτρα
Φράχτης μικρός
Εδώ είναι οικεία
Γέννησε η φύση αγάπη για να επιβιώσει το παιδί
Τριακόσια εξήντα βήματα σε κάθε διχοτόμηση
Μέτρα
Υγρό πηγάδι
Εδώ είναι ακόμη οικεία
Και το παιδί επιβίωσε μήπως σώσει κάποτε την Εύα
Το φως ψηλά
και τώρα δίχως επιλογή
πρέπει να σώσω τη γάτα σου Μαμά
Είναι εδώ μέσα μαζί μου
Μυρίζει τάφος μου νιαουρίζει


[Αμάλθεια]

 

Άτιτλο

Είναι στα όνειρά μου ένα κορίτσι
φτιάχνει χαρταετούς από σελίδες τετραδίων
γίνονται θεόρατοι
ταξιδεύουν στον ουρανό
έχει μαζί της πάντοτε
ένα σκύλο
-κι άλλοτε ματώνει εκείνη και κάποτε αυτός-
βαδίζει στην άσφαλτο
τα πόδια της είναι ρίζες
κι ουρανός είναι κόκκινος και πέφτει
χαμηλά
Κι όλο ξυπνάω ιδρωμένη και το κορίτσι
βαθαίνει χάνεται κι από όλες
τις κόχες στάζουν οι αγάπες μου
στο πάτωμα

[Δήμητρα Γερογιάννη]

*[Η Δήμητρα Γερογιάννη είναι 21 ετών,

μένει στην Αθήνα και ξεκίνησε να γράφει στην εφηβεία.

Σπουδάζει Ψυχολογία στην Πάντειο.

Το προσωπικό της blog -για να την γνωρίσετε καλύτερα-

είναι το anoigma.tumblr.com]